En 1996, os gastos do Sergas eran 1.592 millóns de euros. Oito anos despois (2004), esa cifra elévase a 2.574 millóns, o que significa un aumento de 1.000 millóns de euros no período. Pero catro anos despois (2008), os gastos do Sergas son 3.698 millóns, o que supón crecer máis de 1.000 millóns na metade do tempo anterior. Sen dúbida, a sustentabilidade financeira do sistema parece difícil con esta dinámica do gasto. Por iso sorprende que o orzamento do Sergas para o 2010 sexa de 3.633 millóns de euros -cantidade inferior en 65 millóns á cifra liquidada no 2008- sen introducir á súa vez cambios profundos no sistema.
¿Como explicar, pois, esta situación? A dificultade estriba en que os tres apartados que configuran o gasto corrente do Sergas (persoal, farmacia e outros gastos), cuxa suma representa o 96% do orzamento sanitario, son especialmente ríxidos á baixa. O persoal absorbe o 42% do gasto, pero a presión salarial permanece. O gasto farmacéutico (31% do total) ofrece agora posibilidades de aforro (prescrición de xenéricos, prezos de referencia, lei de garantías, etcétera), pero as inercias e os intereses a remover non son tarefa fácil. E no que respecta a outros gastos (23% do total), asociados ao funcionamento ordinario dos servizos, existen dous apartados distintos: o gasto xestionado polo organismo, onde se poden introducir ganancias en eficiencia; e a xestión realizada por centros concertados e empresas privadas, onde as subrogaciones, equiparacións salariais, IVE e beneficio industrial dificultan a redución de custos. O dilema, pois, é o seguinte: ou se producen cambios significativos no sistema, ou o déficit sanitario aflorará de forma inapelable ao final do exercicio, xa se exprese este de modo explícito ou se disimule desprazando gastos cara a exercicios futuros.
Finalmente, interesa saber que sucede co 4% restante do gasto sanitario. Porque esa porcentaxe inclúe os recursos destinados a construír hospitais e comprar tecnoloxía médica. A importancia deste capítulo vén dada pola súa drástica redución, se os próximos hospitais (Pontevedra e Vigo) realízanse mediante contratos de colaboración público-privada. Nese caso, as empresas beneficiadas constrúen e manteñen os hospitais, percibindo como contrapartida un canon durante 25 ou 30 anos. Este endebedamento empresarial do Sergas explicaría o outro déficit non contabilizado no orzamento do 2010. Prodúcese así unha forte penetración da empresa privada na xestión pública -xustificada sempre por razóns de eficiencia- que a experiencia obriga a verificar con auditorías solventes. Atención, pois, ao gasto desprazado e á débeda empresarial por investimentos non contabilizados.
0 comentarios:
Publicar un comentario